Κριτική από την Επίτομη Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας
Ο ερμητικός ΖΗΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ (1911), του οποίου την έκφραση ο λογοκράτης ʼλκης Θρύλος έβρισκε υπερβολικά θολή, επιχειρεί ένα ειρωνικό, σαρκαστικό, ανελέητο μαστίγωμα όλων των δομών του σαθρού οικοδομήματος του ακραίου και τυφλού τεχνολογικού πολιτισμού μας.
Η οξύτατη αυτή κριτική, που, παρά την αποσπασματικότητα των στοχασμών της, φανερώνει ποιητικό πνεύμα, ασκείται επώδυνα, στο βάθος, από ένα πολύ αντικομφορμιστικό, ανεξάρτητο, συγκροτημένο κι ευαίσθητο άτομο, και δεν αφήνει έξω κανένα τομέα της συλλογικής, κυρίως, ζωής, οικονομικής, θρησκευτικής, πολιτιστικής. Γιατί πιστεύει, δίκαια, ότι όλες μαζί συνθέτουν το αποκρουστικό προσωπείο της βίας, των παραπλανητικών συνθημάτων της διεθνούς υποκρισίας, της καπηλείας, του ανοημάτιστου ευδαιμονισμού, μέσα στον πανικό ενός ενδεχόμενου ή αναπόφευκτου πυρηνικού πολέμου δια της αγαστής συνεργασίας όλων των φορέων του αποστεωμένου κατεστημένου. [...]
Από την αντίθεσή του με την ευρωπαϊκή λογοκρατία ξεπηδάει μια κοσμοθεωρία βουδιστικών επιδράσεων. Παρ` όλ` αυτά η ποίησή του, όταν δεν είναι διασταύρωση Καβάφη και Pound, έχει κάτι από τη σκοτεινή μεσογειακή ομορφιά της ποίησης του Montale και του Quasimodo.
Επίτομη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας
|
Η άποψή σας
|
|
|
|
Έχετε διαβάσει αναρτημένο υλικό στην ενότητα %CE%A4%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%82/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82;
Θέλετε να σχολιάσετε;
|
|
|
|
| |
|
