Γ. Μαρκόπουλου
Η Μουσική της «Αίθριας Σιγής»
Για τη συλλογή «Αιθρία σιγή» του Ζήση Οικονόμου θα ήθελα εδώ να μιλήσω, μια και πιστεύω ότι αυτή αποτελεί και την καλύτερη στιγμή της όλης πορείας του, αφού η ποίηση, στην προκειμένη περίπτωση, παρουσιάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά ιδιαιτέρως πιο πολύ στην επιφάνεια, υψηλότερα από όλα τα κάθε είδους φιλοσοφικά διανοήματα και προπάντων, πιο «λαμπερή». Και τούτο, διότι συν τοις άλλοις, μια ανεπιτήδευτη συναισθηματική φόρτιση σταλάζει στις ψυχές μας, μια θλίψη διαπεραστική και βαθύτατη, μέσα απ` τις σελίδες της, ενώ μια αίσθηση «επιστροφής» στη γενέθλια γη, στην «αρχή» και το «τέλος» (αν υπάρχει) του κύκλου, προβάλλει με τις πιο δωρικές εκφάνσεις του λόγου, στίχους σαν και αυτούς:
Τώρα σ` αυτό το σπίτι ερείπιο
νυχτερίδες που τρέφουν φαντάσματα
την αχνάδα σου βλέπω
στιγμή λουτρού στον ποταμό
που ανοδικά γελούσες μέσα στο έκπαγλο σώμα σου
την στιγμή που η οχιά
μόνο το φόρεμα σου τόλμησε να αγγίξει.
Ποια δόντια μ` έσφιξαν σε χώρους απροστάτευτους
φωνάζω κι οι διάδρομοι αντηχούν
η κόμπρα ορθή δαγκώνει το χρόνο
σε βασίλειο σκοτεινό
«Ανταύγειες που ακόμα ζουν»
Από τη συλλογή «Αιθρία σιγή»,
Κέδρος 1976
Αλλά επειδή το παραπάνω ποιητικό αυτό απόσπασμα έχει ίσως την δυνατότητα να μας παρασύρει ώστε να νομίσουμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ποίηση ερμητικά περιορισμένη μέσα σε βαρύγδουπους μοναχικούς εσωτερικούς χώρους, σπεύδω αμέσως να επισημάνω ότι ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, αφού ο Ζήσης Οικονόμου θεωρεί τον εαυτό του αναπόσπαστο μέρος του σύμπαντος κόσμου αλλά και της ίδιας της φύσης, την οποία όμως ακόμη και όταν την υμνεί όπως εκ πρώτης αναγνώσεως μάλιστα προκύπτει, αυτό το πράττει με ένα τρόπο δικό του, ο οποίος εκπέμπει κάτω από τις λέξεις μια οδύνη ερημιάς, ακόμη και στις στιγμές της πιο καθαρής, όντως, ευφροσύνης. Επίσης, βαθύτατα ερωτικός ποιητής, αλλά και στην προκειμένη περίπτωση με ένα τρόπο δικό του, πρωτότυπο, ο οποίος ευρισκόμενος μακράν των συνηθισμένων «υμνητικών κρεσέντων» ξέρει να περιτυλίγει με ένα θάμβος υπέροχο, απέριττο, με ένα άρωμα «μακρυνό», μαγικό πολλές φορές τη γυναικεία ύπαρξη, ιδιαίτερα στα μικρότερης έκτασης ποιήματά του, τα οποία είναι πολύ πιο ευθύβολα αλλά και πολύ πιο περιεκτικά.
Τελειώνοντας δε, θα ήθελα να τονίσω ότι την ποίηση του Ζήση Οικονόμου τη διακρίνει μια ευεργετική «κινητικότητα», σε συνδυασμό με μια εφηβική αθωότητα, ενώ ένας ρυθμός τραγουδιού φτάνει ως υποψία, πολύ γλυκά στα αυτιά μας, μέσα από συνηχήσεις και ομοιοκαταληξίες υπόγειες. Όλα στις σελίδες του έργου του αλλάζουν κάθε τόσο οπτικές γωνίες, προκαλώντας μας έτσι μια πρωτόγνωρη έκπληξη μέσα από την εκάστοτε καινούρια εκδοχή.
Ακόμα θα σημείωνα, τον διακρίνει μέσα από φράσεις, μάλιστα στην εκφορά τους ενίοτε «σκληρές», μια εκλεκτικότητα στη γλώσσα, η οποία τον καθιστά τεχνίτη εξαιρετικό της «ήρεμης», εν τέλει, εικόνας. Μιας εικόνας που αφήνει να πνέει το αεράκι μιας ιδιότυπης «θρησκευτικότητας» αλλά και που επιτρέπει να εισβάλλουν δυναμικά τα δικά της συστατικά πένθους και χαράς, σφιχτά αγκαλιασμένα, μέσα στην παρθενικότητα της ψυχής του ποιητή που έχει υπερασπισθεί αταλάντευτα το δικό του, δύσκολο πράγματι, δρόμο.
Δημοσιευμένο στο τεύχος 26, του περιοδικού Μανδραγόρας
|
Η άποψή σας
|
|
|
|
Έχετε διαβάσει αναρτημένο υλικό στην ενότητα %CE%91%CF%86%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1;
Θέλετε να σχολιάσετε;
|
|
|
|
| |
|
