Απόσμασμα κριτικής από τον Α. Ζήρα
Ήδη ο δοκιμιακός λόγος του Οικονόμου από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 ως τη θεληματική σιγή του το 1950 και από το 1976 και εφεξής, διαπνέεται από ένα παρόμοιο, ποιητικής υφής, προβληματισμό. Αυτή η κατάκτηση της ήρεμης ενατένισης του βίου, που ταυτόχρονα είναι κατάκτηση του βαθύτερου είναι του ατόμου, προϋποθέτει μια σχέση προσωπική με τον κόσμο, μια ενορατική διάθεση που τείνει στην ψυχοσωματική ενότητα ανθρώπου και σύμπαντος, χωρίς ωστόσο να χάνει το ανθρώπινο ον τη μοναδικότητά του.
Το λογοτεχνικό έργο του Οικονόμου ακολούθησε και υπηρέτησε τις αναζητήσεις του δημιουργού του. Είναι αλήθεια ότι στην ποίησή του, ιδιαίτερα, είναι πολύ ευδιάκριτος ο συγκινημένος τόνος, και τούτο γιατί ενδιαφέρθηκε πιο πολύ για το ψυχικό-συναισθηματικό περιεχόμενό της παρά για την αισθητική της μορφή. Πάντως πρέπει να υπογραμμιστεί ότι, με την πάροδο του χρόνου και όσο ο ποιητής γίνεται πιο οριστικός ή πιο αφοριστικός, η έκφρασή του αποβαίνει απλούστερη, λιτότερη από την άποψη λεκτικού της. Επομένως, περισσότερο διαβρωτική στην ειρωνεία της και περισσότερο ακαριαία στην υπόδειξη των θέσεών του ως στοχαστή.
Αλέξης Ζήρας
Οικονόμου, Ζήσης (Σκιάθος, 1911)
Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ.7, σ. 429
|
Η άποψή σας
|
|
|
|
Έχετε διαβάσει αναρτημένο υλικό στην ενότητα %CE%A4%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%82/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82;
Θέλετε να σχολιάσετε;
|
|
|
|
| |
|
