Στο βιβλίο του Ζήση Οικονόμου: «Η Γυναίκα της ανδροκρατίας και οι κοινωνίες των υπερκαταναλώσεων», θίγεται ένα πλήθος θεμάτων, θρησκευτικών, κοινωνικών, πολιτικών, κοινωνικής ψυχολογίας και συμπεριφοράς, οικολογικών κ.λ.π. που αναδεικνύουν τη σκέψη του συγγραφέα και την κριτική θεώρηση που κάνει... Η ανάγνωση του βιβλίου του Ζήση Οικονόμου προκαλεί τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, να πάρει θέση, να ενεργοποιηθεί κοινωνικά και πολιτικά, δρα ως μοχλός πολιτιστικής αφύπνισης.
(Εκδόσεις «ΠΟΛΥΤΥΠΟ», σελ. 450)
Το εντυπωσιακό αυτό βιβλίο του Ζήση Οικονόμου... δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι πρόκειται για κάτι μοναδικό στο είδος του στη χώρα μας, γιατί δεν έχουμε ποτέ συναντήσει κάτι παρόμοιο στην νεοελληνική γραμματεία... «Το Ημερολόγιο της Ερημιάς και της Σιωπής» (Εκδόσεις Πολύτυπο, 1989), θα συγκινεί πάντα, (περιοδικό «Δαυλός» Ιούλιος 1989).
Τώρα που διαβάζω το «Μαύρο χιούμορ γι` αυτά που μας συμβαίνουν» (Εκδόσεις Πολύτυπο, 1988)... πάω να πιστέψω πως ο Οικονόμου υιοθετεί ένα είδος αντιτεχνικής και αντιαισθητικής για να μας βεβαιώσει με τραντάγματα, ότι το καράβι βουλιάζει και λοιπόν ας μην παρηγοριόμαστε με την άψογη ποίηση, (περιοδικό «ΑΝΤΙ» 8 Ιουνίου 1989).
... Ο Ζήσης Οικονόμου της «Ανάρρωσης» και των συλλογών που ακολούθησαν (για να μην αναφέρω τα δοκίμια του και τις θεατρικές δοκιμές του) που τα επιτεύγματα της ποίησης του δεν βρίσκονται μονάχα σε πολύ ανώτερο ποιοτικά επίπεδο από την προσφορά των περισσοτέρων από τους ποιητές, αλλά και επηρέασαν σημαντικά πολλούς από αυτούς.
... από χρόνια αισθάνομαι ένα χρέος να με βαραίνει, χρέος ηθικό και πνευματικό...
... Για μένα ο Οικονόμου είναι η πιο τελειωμένη πνευματική φυσιογνωμία σε ολόκληρη την Ποίηση μας από το 1930 και ύστερα. (Περιοδικό «Ο Αιώνας μας», 1935).
... οι στίχοι του Ζ. Οικονόμου περιέχουν την βιοθεωρία του κάτω από ποιητική μορφή.
... μένω κατάπληκτος μπροστά στο προφητικό και μεγαλόπνευστο αυτό βιβλίο, το ξεχειλισμένο από πίστη. Μπροστά του ωχριά κάθε άλλη δημιουργία.
... είναι μια πνευματική ευεργεσία η προσφορά βιβλίων όπως του κ. Ζήση Οικονομόμου. (Περιοδικό «Ο Αιώνας μας», 1947).
... ένα γνήσιο ποιητικό θέλγητρο μια δύναμη γοητείας και υποβολής. (Περιοδικό «Νέα Γράμματα» τεύχος 34, 1946).
... ο Ζήσης Οικονόμου μπορεί και πρέπει να λογαριάζεται ανάμεσα στις πιο σημαντικές συνεπείς και υπεύθυνες δυνάμεις της νέας μας ποίησης. (Περιοδικό «Διαβάζω» τεύχος 8-4, 1976).
... ο Οικονόμου έδωσε το αυθεντικό στίγμα της ποίησής του που εκινήθη σε υψηλό επίπεδο αισθητισμού και πνευματικής εγρήγορσης.
... ιδέες, ύλη, ποιητική, συναισθήματα, αισθητική αγωγή, σε μια έκρηξη πλαστική και φραστική, δημιουργούσαν μια από τις ειλικρινέστερες περιπτώσεις στη νέα μας ποίηση... Τι κρίμα να είναι τόσο λίγο γνωστή μια τέτοια Ποίηση. (Από την ιστορία της Λογοτεχνίας του).
... Εκδίωξη των εμπόρων εκ του Ναού, με το Φραγγέλιο, μοιάζει αυτό το βιβλίο: Ανθρώπινες Σχέσεις...
Ο κ. Οικονόμου δεν ανήκει στους ήσυχους και στους μακάριους τους μισητούς. Ανήκει στους αγωνιώντας. Κι όπως αισθάνεσαι τον αγώνα στην ψυχή του, έτσι αισθάνεσαι τον αγώνα και στη φόρμα των ποιημάτων του. Η φόρμα αυτή δεν έχει βρει ακόμα την καλλιτεχνική πλήρωσή της, δεν έχει πάρει το μέστωμα εκείνο που φανερώνει την ώριμη μορφή. Αδιάφορο. Και έτσι καθώς είναι, δονείται από κάτι πραγματικά εσωτερικό και πάντως έχει περισσότερη αξία από όλους εκείνους τους στρωτούς και άψογους και κανονικότατους στίχους κάτω από τους οποίους δε σαλεύει ούτε θρύμμα ψυχής.
Ο ερμητικός ΖΗΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ (1911), του οποίου την έκφραση ο λογοκράτης ʼλκης Θρύλος έβρισκε υπερβολικά θολή, επιχειρεί ένα ειρωνικό, σαρκαστικό, ανελέητο μαστίγωμα όλων των δομών του σαθρού οικοδομήματος του ακραίου και τυφλού τεχνολογικού πολιτισμού μας.
Ιδού ένας άνθρωπος και ένας ποιητής, που δεν μας έχει ανάγκη, που ποτέ, κι όταν ακόμα παρακαθόταν μαζί μας, δεν μας είχε ανάγκη, που αδιαφορεί τέλεια, αν τον θυμούμαστε ή αν, απορροφημένοι από τον αυτοθαυμασμό μας και τις συναλλαγές μας, τον ξεχνούμε, αν μιλούμε για αυτόν ή αν, σκόπιμα ή όχι, τον αποσιωπούμε. Εκείνος ξέρει ότι υπάρχει, κι αυτό του αρκεί: μόνος, αυτάρκης, τελειωμένος μέσα στη συνέπεια της φύσης του και του πνεύματος του.[...]
Ήδη ο δοκιμιακός λόγος του Οικονόμου από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 ως τη θεληματική σιγή του το 1950 και από το 1976 και εφεξής, διαπνέεται από ένα παρόμοιο, ποιητικής υφής, προβληματισμό. Αυτή η κατάκτηση της ήρεμης ενατένισης του βίου, που ταυτόχρονα είναι κατάκτηση του βαθύτερου είναι του ατόμου, προϋποθέτει μια σχέση προσωπική με τον κόσμο, μια ενορατική διάθεση που τείνει στην ψυχοσωματική ενότητα ανθρώπου και σύμπαντος, χωρίς ωστόσο να χάνει το ανθρώπινο ον τη μοναδικότητά του.
Ο Ζήσης Οικονόμου, διακόπτοντας σιωπή 23 χρόνων, έρχεται με την «Αίθρια Σιγή» του να θυμίσει πως μπορεί να υπάρξει (και πως υπάρχει) μια εξίσου «πνευματική» ποίηση, που να στηρίζεται σε διαφορετική βάση και διαφορετική όραση. Γιατί αυτό που, πρώτα από όλα, χαρακτηρίζει το έργο του Οικονόμου είναι μια συγκεκριμένη και σταθερή γωνία, ένα modus Vivendi, από όπου πηγάζει και προς το οποίο σκοπεύει, και που το διαφοροποιεί από τους άλλους «σκεπτόμενους» ποιητές. Στην πραγματικότητα, εδώ έχουμε ένα τρόπο σκέψης ή αίσθησης ή προβληματικής απέναντι στα πράγματα, αλλά ένα τρόπο ζωής, όπου έχει χωνευτεί κι όπου έμμεσα μόνο, και με λυρικές φόρμες, δηλώνεται, σα μια αφομοιωμένη εντελώς υπόθεση, η βιοθεωρία του.
